دلنوشته

بغض غریبی راه نفسم رابسته
حرفهای بسیاری در دهانم خشکیده
خشم وفریاد در درونم غوغائی بپا کرد
حس تنهائی عجیبی دارم این روزا
انگار که سایه مرگ همراه همیشگیم شده
نمیدونم شاید هم که بلیط سفر فراهم گشته
در هر حال لحظاتی رو پشت سر گذاشتم
که هیچگاه درخواست تکرارش رو نداشتم
کودکی که پر از استرس بود و اضطراب
جوانی که در ان هیچ وقت جوان نبودم
ومیانسالی پر از علامت های سوالی که
پاسخ هایش همه وهمه بی مهری بود وبس
بگذریم گذری اگر کردید بعد ها به این دلنوشته ها
بدانید که این کلمات تراوش تنهائی بود در جمع مدعیان مهربانی 

در معقوله عشق از خود گذشتن هر کس به اندازه داشته هایش میباشد بخشش تنها تکه نان باقیمانده در سر سفره ای نه چندان رنگین دزدیدن سیبی از باغ همسایه به تمنای نگاه دخترک هم بازی گستره سایه چترخیالی تکدرخت خشکیده در کویر بر زمین سوخته نثار لبخندی از باقیمانده صورتک مترسک مزرعه به پرندگان مهاجم وتقسیم اب باران بجا مانده درگودال بیابان ترک خورده ازعطش وچه با شکوه وزیباست عشق مادر به فرزند که خفته است در اغوشش

خنکای نسیم صبحگاهی را به درون اعماق خویشتن خویش میکشم

دیدگانم را به سبزی تازه رسته از بطن زمین نوازش میکنم

دستانم را با لطافت قطره های شبنم نشسته بر گل سرخ ملموس میکنم

قدم بر خاک خیس از باران کوره راهی در دل جنگلی بی انتها سبز میگذارم

تللو نور طلایی رنگ خورشید را از لا بلای درختان  به نظاره میگیرم

تن عریانم را به امواج نیلگون دریایی ابی ابی میسپارم

بلکه این قلب درمانده ام لحظه ای ارامش را تجربه کند

ولی خداوند قدرت عشق را در بطن تمامی این زیبایی ها نهاده

ودر پس پرده همه این لحظات زیبا چهره و یاد توست که مرا به تلاطم غریبی وامیدارد

در اینه نگریستم  باور انچه که میدیدم سخت بود برایم

چینهای بدون دعوتی که به یکباره جای پای زمان را یاد اور میشوند

خاطراتی که هرگز از محو راندیشه دور نخواهند شد

لجبازی که مصرانه خواهان ان خواهی بود

که باورش  را منکر شوی ولی در باز تاب هر شیی شفافی خواهی دید

سپری شدن ایام راپس به  ناچارسر خم اور در گذرای زمان

صدای برخورد باران یاداور لحظات واپسین با تو بودن

در پس پرده پنهان اشکی که در لحظه سرازیر نشد

ولی در اعماق زوایای قلبم جاودانه گشت

پاییز تک فصل زندگیم گشت وقتی که رفتی

قلب و.روحم در جدا ل همیشگی است

با جسم فرتوت خسته ام

سپری میکنم روزگار را گیج وگنگ در تلاطم عمر

به امید انکه شاید در یک روز بارانی باز ایی

چنان در اغوش یکدیگر جای دارند که انگاری هیچ فاصله ای نیست در میانشان

سکوت سنگینی را گنگی دیده ها به همراه دارد از این بارش برف سنگین

نگاه ها بارش برف را در قرینه خویش محبوس کردند

ودر بطن هر نگاه بارش خاطرات رابی جستجو خواهی دید

خاطره هایی با وسعت تمامی حرفها

وگذری لغزان در پوشش سطح یخی پیوندها

یاپیمودن مسافتی کوتاه در کویر خشک لحظه ها

در هر حال یاداوری است درعمق فراموشی ها

شاید که بارش سپید برف از اسمان یاد اور ذهن هاست

تاریکی افکار نبرد سهمگینی را با سپیدی برف به نمایش در اورده

حتی این قلب خسته از طپش مداوم

خواستار پیامی است از شوق ناخواسته فریاد

از فراز درزهای این کهنه پنجره روزنه ای می یابم

به لطافت ایام دور که از بارش برف

تنها یک چهره ادمک برفی بود وبس

 گذشت زمان را در محراب عشق فریاد میکشم

وافسوس که گیرایی فریادم نوای نسیم صبحگاهی است

به گوش خفتگان وغم رابه نقش میآفرینم

وانگار رویش نا تمام گیاهی است در عمق کویر

مهر را در کلام جایگزین میکنم وگمانم صدای خفه کودکی است

که بر مزار عروسک شکسته خویش میگرید

انس غریبی است به مانند فرزندی که خفته در اغوش مادر

که آسایشش را جدا شدنی در کار نیست

حالیا به چه تشبیه کنم صفحه روزگار را

به وسعت رنگها یا به انتهای دردها

جای پای ابرها در پهنه گسترده آسمان

یا به نم دشت وسیعی از باران اشکها

مثال در چه زنم گفتار پیشینیان را

مرا به چه کار اید که نقل کنم این وآن را

خواهد که گه چنین باشد وگه چنان

شاید که در پس پرده اینچنین وانچنان

رازی است به پهنای همه حرفها

یا شایدمش که هیچ نباشد در پوچها

خفته ای است ارام که در رویای

خویش اشکی ریزد ولبخندی زند

اگر از تاریکی در طلوع افتاب میگویم

اگرعشق وخا طره وفانوس راشاهد میگیرم

اگردیگانم گریان ولبم فرو بسته مانده

اگرپاییز برایم فقط یکرنگ به ارمغان اورده

اگر اسمان ابی روزهای با تو بودن

دا?م ابری

وخاکستری رنگ است

اگر نجوای نا امید این دل خسته وپریشانم

درهیاهوی باد پاییزی فریاد از ماتم جدایی دارد

                                                                                                                  اگر دیگر واژه های ما بین ما نیز

                                                                                                                    مفهوم غم تنهایی وغربت را پیشه کرده

اگر دیگر غنچه های گل شقایقم هیچ نشانی

                                                                                                                   از شکوفایی با خود به همراه ندارند

اگر اوای مرغان عاشق هم در ساحل

            نوای سهمگین دوری را سر میدهند

اگر ترانه امید در بغض غریبی

گرفتار امده وخاموش شده

                                                                                                                                 اگر دستان ناتوانم باور تنهایی

رادر بطن انگشتان لرزانم رشد میدهد

اگر اشکهایم گرمی خود را در جاده یخزده نگاه تو تجربه میکنند

اگر کورسوی باورهای من در موج انفجار نا مهربانیهای تو

به ظلمت غریبی راه پیدا کرده

بیا وبا قطره های باران لطفت این کابوس وحشتناک را پایانی بخش

وچه اسان میشود مرگ را در همسایگی خود دید

مرگ در همین نزدیکیها زندگی میکند

نگران همه چیز بود به جز مرگ

بچه ها هنوز ثبت نام نکرده بودند

مثل همیشه از امدن ماه مهر هراسی به دلش افتاده بود

قسط وام هم که مثل خوره به جانش افتاده بود

باز هم مثل هر شب به امید معجزه ای به

خواب رفت ولی نمیدانست که اینبارمعجزه ای از اعماق زمین تمامی مشگلاتش را برای همیشه حل خواهد کرد